(Σάββατο. Είχαμε πάει με το Τζορντανάκι στο κλαμπ ενός φίλου μας στο Πόρτο Ράφτη, αλλά επειδή τα ‘χαμε φτύσει όλη μέρα και την επομένη έπρεπε να ξυπνήσουμε μια αξιοπρεπή ώρα και να πάμε στη παραλία, είπαμε να φύγουμε νωρίς. Κατά τις 2 λοιπόν, σηκωνόμαστε να φύγουμε. Εγώ πηγαίνω να πληρώσω, όταν ξαφνικά -ή μάλλον επιτέλους το αποφάσισε- πλησιάζει ένας (ωραίος)τύπος που μας κοιτούσε 2 ώρες, καμαρωτός-καμαρωτός, μ’ένα χαμόγελο ως τ’αυτιά και μια έκφραση απόλυτου ενθουσιασμού. Πού να ‘ξερε....) :
(Αυτός): –Γειά σου κούκλα, τι κάνεις?
(Βιβή:) -Φεύγω. Εσύ?
(Αυτός): – Τι, φεύγεις κιόλας? Από τώρα? (το χαμόγελο ατσαλάκωτο)
(Βιβή:) – Τι να σου κάνω ρε φίλε, άργησες! Το ήπια ήδη το σφηνάκι που θα κέρναγες.
(Αυτός): – Μα έλα τώρα! Φεύγεις πριν γνωριστούμε? Κάστε λίγο ακόμα! Έεελα..
(Βιβή:) – Τι να σου πω, άμα το ‘θελε η μοίρα θα γνωριζόμασταν, αλλά είσαι άτυχος, τώρα φεύγω.
(Αυτός): – Μα είναι άδικο! Πριν προλάβω να σε γνωρίσω και μου φεύγεις? Ε είναι πολύ άδικο!
(Βιβή:) – Έλα ντε? Ούτε στο δικαστήριο να ήμασταν! Άστο ρε φίλε...
( Ε, και σ ‘αυτό το σημείο ήρθε από δίπλα ο φίλος μας –αφού του έκανα νόημα ότι δε γουστάρω- και του λέει “ Έλα φίλε, δε σε παίρνει..Έλα, πήγαινε στο τραπέζι σου, τα κορίτσια φεύγουν. Έλα έλα...”)
LOL!
Κατά τ’άλλα το weekend είχε πολύ πλάκα: Το προυνό ταϊσαμε τις κότες (30 παρακαλώ), βγάλαμε φωτό τα 10 μωρά παπάκια(άχουτα...σκέτη γλύκα! Αναρωτιέμαι πώς θα είναι τα Pygmy Puffs...), φάγαμε κοτολέτες (τι ειρωνία! I know.) και βέβαια πήγαμε παραλία, όπου, παρ’όλο που από τη μιάμιση ώρα που κάτσαμε, την μία ώρα είχε σύννεφα, εμείς ΠΗΡΑΜΕ χρώμα! (να ακούν κάποια γαλακτοκομικά που κυκλοφορούν εδώ τριγύρω..σε σχήμα ψαριού...χιχι)
Σημ: Το "Βιβή" είναι το "πειρακτικό" μου..Δηλαδή έτσι με λένε η Ραψωδία και η Μell για να μου τη σπάνε..όχι ότι αυτό είναι το όνομά μου.τς τς...
* ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΤΕ: Σήμερα γιορτάζει το ψαράκι μας!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΨΑΡΟΥΛΙΝΙ! *
11 comments:
(κάπου στην παλλήνη..
Στη σάλα της βιβής, μέρα μεσημέρι, όλα είναι ήσυχα. Ξαφνικά, όμως..)
ΝΤΡΡΙΙΙΙΙΝ...ΝΤΡΙΙΙΙΝ... -Εεε..συγγνώμη για την ενόχληση, καλησπέρα σας. Με ποιον ομιλώ παρακαλώ;
-Ποιος; ( με άγριο ύφος σατράπη κ με έντονηΝ βαρβατίλαν)
-ΕΕε..Μάκης Κολιτσίδας λέγομαι..
( κ πριν ολοκληρώσει, τον διακόπτει)
-Κ τι θες ρε Κολιτσίδα; Πρέπει να ξέρουμε κ το όνομα σου;Λέγε ποιος.
-Εεε..είμαι ο νεαρός που πλησίασα την δεσποινής βιβή στο κλαμπ..
( τον ξαναδιακόπτει)
-Τα media έχουν ενημερωθεί για το συμβάν φίλε. Δε μπορείς με κανένα τρόπο να εκμεταλευτείς την κατάσταση. Άλλωστε οι συνέπειες θα είναι μη αναστρέψιμες. Το πιασες;Βρισκόμαστε στη μέση της έναρξης αγγουροθεραπείας κ μας διακόπτεις, λέγε..
( τώρα τον διακόπτει ο κακομοίρης ο μάκης)
-Κ ποιος είστε εσείς κύριε που έχετε το θράσσος κ με απειλείτε;
-Τάκης Νταής λέγομαι, ατζέντης, σωματοφύλακας κ προσωπικός επιμελητής της κούρας ομορφιάς της Βιβής. Επίσης, είμαι ο οργανωτής της γνωστής καμπάνιας γι' αυτό το καλοκαίρι "ΠΟΤΕ μην κολλάτε στη Βιβή όταν φεύγει απ'το κλαμπ κ είναι κουρασμένη".Κ επειδή αν συνεχίσεις να μας ενοχλείς θα πανιάσει το αγγούρι, ξέρω τι θα ρωτήσεις κ σου λέω ότι τα πνευματικά δικαιώματα της φωτογραφίας ανήκουν αποκλειστικά στην vivi@mhnenoxlite. Κυκλοφορεί, όμως,σε καπελάκια, μπλουζάκια, κουπίτσες καιαιαιαι..μόνο γι'αυτό το καλοκαίρι κ σε σφηνοπότηρο!!!Κ τώρα φίλε..σπάσε!
XAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXA!!!!!!!!!!!!!!
*dies laughing*
ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΜΕLL !!!!
Aυτό πρέπει να είναι το πιο άψογο σχόλιο που έχει γραφτεί στο βλογ μέχρι σήμερα! Ναι, είσαι θεά! (δε ξέρω αν συμφωνείτε σ' αυτό, πάντως το χιούμορ της Μεll είχε πάντα κάτι που μιλούσε σε μένα..εκπληκτικό και καίριο!)
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΜΕLL!!!
(Nα περιμένεις τηλέφωνο από τον Μάκης ενός δύο ημερών. Θα σου προσφέρει τη θέση της υπευθύνου δημοσίων σχέσεων και image maker για την γνωστή καμπάνια μου, αλλά και προώθησης της νέας καμπάνιας, " Τεκίλα_Molly : Πιείτε τη Βιβή στο ποτήρι(της)" ...)
Ε Ι Σ Α Ι Θ Ε Α !!!
Καλά, καλά τι να πρωτοσχολιάσω!!! Από χθες σκέφτομαι το μήνυμα και την εξαίρετη απάντηση της Mell και με πιάνουν τα γέλια.
Για να τα πάρουμε από την αρχή. Κατ' αρχάς η φωτογραφία είναι πολύ cool!! Έτσι μας αρέσει: ΖΟΡΙΚΗ και να το γράφει στην ούγια.
Για τον Κολιτσίδα τι να πω... καλά να πάθει η ντροπή του ανδρικού είδους. Άκου εκεί δυο ώρες οφθαλμόλουτρο και μάλιστα τζάμπα! Που πα' ρε κύριος; Το τζάμπα έχει πεθάνει εδώ και αιώνες. Και στο κάτω κάτω άμα είναι να την φας τη χυλόπιτα καλύτερα ζεστή. Κρύα δε λεέι...
Άσε που βλέπεις 79 ίντσες γυναικάρα (επί 2 και όχι λόγω αλκοόλ) με γνωριμίες στον "μετρ" (ευφημισμός για τον φουσκωτό) και πας να πουλήσεις πνεύμα. Υπάρχουν πιο αποτελεσματικοί και λιγότερο οδυνηροί τρόποι αυτοκτονίας... υδροκυάνιο πχ ούτε πονάει, ούτε λερώνει τα ρούχα, ούτε γίνεσαι ρόμπα ακομβίωτη (γιατί για μια υπόληψη ζούμε σ' αυτό τον παλιόκοσμο).
Έπρεπε να είμαι από μια μεριά να απολαύσω θέαμα (αν και μάλλον εσείς θα διασκεδάζατε με έναν κακομοίρη να τρώει μπούφλες από την (ελαφρώς κτητική και ζηλιάρα) συνοδό του που το βάρος της χειρός της μόνο με το ύψος της Βιβής συγκρίνεται - καρατσεκαρισμένο άουτς!).
Δεν επεκτείνομαι άλλο γιατί η φοβερή ατακαδόρισσα Mell μας έχει καλύψει πλήρως! Ψάχνω ποτήρι ικανού μεγέθους για να πιω τη γνωστή τεκίλα (ξέρω... μη φάω έχουμε γλάρο).
Όσο για τις βουκολικές δραστηριότητες μπράβο, μπράβο. Άξια τέκνα της ελληνικής φύσης. Μόλις παχύνουν εκείνα τα παπάκια αναλαμβάνω με την Mell να σας κάνουμε κανά δυο μαθήματα ανατομίας (this is μπούτι, this is στήθος, c'est foie gras) και μετά λίγο μαγειρική για να εμπεδώσετε τι εστί πάπια πορτοκάλι.
Αυτά προς το παρόν αλλά δεν έχετε γλυτώσει ακόμη από εμένα.
Επίσης να εκφράσω τη συμπαράστασή μου στη Ραψωδία γιατί είναι απαράδεκτος ο ρατσισμός σας σχετικά με το χρώμα του δέρματος. Δηλαδή εμείς τα vampires τι πρέπει να κάνουμε;
Να βάλουμε από αυτά τα αυτογυάλιστα βερνίκια με έξτρα καροτένια και μετά να ξεβάφει και να γίνουμε σα μακιγιάζ κλαμμένης ξανθιάς που κατάλαβε γιατί είναι τόσο δημοφιλής;
Λευκοί όλου του κόσμου ενωθείτε!!
εσείς τα βαμπίρ να σταματήσετε πρώτα να πίνετε το αίμα του κοσμάκι(sic) κι ύστερα συζητάμε για τα υπόλοιπα αιτήματά σας...
@ cortlinux
Για δες το σχόλιο που σου άφησα στο προγούμενο post!
Καλά ρε παιδιά..μέσα στο μυαλό μου είστε!! Λατρεύω τις ιστορίες με βαμπίρ, τα κάστρα, τις κρύπτες..δώσε μου κόμη δράκουλα κ πάρε μου την ψυχή που λένε..:-p
Όσο για τις ατάκες..δύσκολο δεν είναι, υλικό να υπάρχει
( οκ, αυτή η δήλωση ήταν πολύ ψωνισμένη ,από το factory outlet,** αλλά μην ξεχνάτε ότι γενικά το βλογ κρατά γερά στα ψώνια)
**κρυάδες
Ε, καλά τώρα διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Μεγαλύτερο ψώνιο από εμένα πάντως θα δυσκολευόσασταν να βρείτε, δεν υπάρχει πολυκατάστημα, εμπορικό κέντρο, σημείο αποκλειστικής διάθεσης (καταραμένη Βουκουρεστίου), shop in shop, online shop, shop σκέτο, shop με πατάτες, με σάλτσα, ψητό, βραστό, shopping therapy, shop-till-you-drop, shopping και δε συμμαζεύεται, που να μην με έχει σύρει η κατά τα άλλα σεμνή και ταπεινή και γλυκύτατη (γιατί έχει βαρύ χέρι μην το ξεχνάμε αυτό!) σύντροφός μου.
Επομένως όταν μιλάμε για ψώνια και ψωνισμένες καταστάσεις υπάρχει ο ειδικός!
Αχ, μπράβο!! Έτσι πρέπει. Είσαι πολύ τυχερός που έχεις μία τέτοια γυναίκα στο πλάι σου!
Εύγε ξανά.
Κ για να ξανασυστηθώ, εκτός από τρελή, βαμπιρολατρής, σπουδαία ανατόμος, τοξότης (αυτό για τη βιβι) κ μελλοντικάπολλά υποσχόμενηγιατρόςαντακαταφέρει (διαβάζεται όλο μαζί) είμαι κ επίτημη αναπληρωματική* ( επιλαχούσα, αχαχαχαχα) πρόεδρος του ΚΚ.Α.Σ.Η.Δ.Ε.Μ.Σ.*****
*{αναπληρωματική γιατί έχω ακόμα μέλλον στη Βουκουρεστίου, Τσακάλωφ, Χάρητος, Σόλωνος κλπ κλπ }
*****ΚαταΚαημένοι Ανώνυμοι που Στον Ήλιο Δεν Έχουν Μοίρα Σοπαχόλικς
:-p
χε χε! Εγώ σου εύχομαι να γίνεις μεγαλογιατρόςπουταπαίρνειχοντράαπόδέκα μεριές ώστε να περισσεύει και κάτι για ψώνια. Μου φαίνεται ότι βρήκα την αδελφή ψυχή της γυναίκας μου την οποία και θα σου παραδώσω οσονούπω για ομαδική θεραπεία μπας και πιω εγώ κανένα καφέ με την ησυχία μου. Ένα θα σου πω για να καταλάβεις σοπαχολίκι... κατάφερε και μπήκε σε λίστα αναμονής παρακαλώ για μια τσάντα (αν είναι δυνατόν) του ακατονόμαστου...
Πράγματι για μια υπόληψη ζούμε. Αυτόλέει και ο κύριος Αγαθίδης του "Για μια υπόληψη ζούμε".
GIVRGH XOLIASTOY
ΓΙΑ ΜΙΑ ΥΠΟΛΗΨΗ ΖΟΥΜΕ!
Τόπος: Ελλάδα, Αθήνα.
Χρόνος: 2008
Πρόσωπα:
Κυρία Αγαθίδου.
Κύριος Αγαθίδης, σύζυγός της.
Τζούλια, κόρη τους.
Λίβινγκ-ρουμ του σπιτιού του κυρίου Αγαθίδη. Νύχτα. Η κυρία Αγαθίδου μόνη. Πλέκει ρίχνοντας ανήσυχες ματιές στην πόρτα. Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο κύριος Αγαθίδης με φούρια και νεύρα. Αφήνει μιαν εφημερίδα που κρατεί πάνω στο κομοδίνο. Κοιτάζει προς την πόρτα του δωματίου, ύστερα βλέπει την κυρία Αγαθίδου.
Κυρία Αγαθίδου (Κα Α) (μουδιασμένα)
Γεια σου.
Κύριος Αγαθίδης (Κος Α) Πάλι μέσα είναι;
Κα Α
……….
Κος Α
Πάλι μέσα είναι, ε;.. Δε βγήκε...
Κα Α
Ναι...μέσα είναι...
Κος Α
Ορίστε! Μία η ώρα το πρωί κι εκείνη εδώ, στο σπίτι...Τι θα γίνω εγώ μ' αυτήν Θεέ μου...Δε μου φτάνει η φτώχεια μου, δε μου φτάνει που σκοτώνομαι γία πενταροδεκάρες, έχω κι αυτήν.,. Σου είπα να της μιλήσεις. Μάνα είσαι, μπορεί να σε ακούσει. Αλλά εσύ με γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια. Μα και ΤΙ να της έλεγες; Τα ίδια στραβά μυαλά έχετε-και συ όλο πλέξιμο, σιδέρωμα, συγύρισμα...Τι να της έλεγες; Όσο για μένα ΤΙ να της πω άλλο που όλα της τα 'χω πει...Την πήρα με το καλό, την πήρα με το άγριο, τη μάλωσα, την τιμώρησα, τίποτα! Tl θα γίνω Θεέ μου... (κάθεται απελπισμένος στην πολυθρόνα)
Κα Α
Της μίλησα Μίλτο...
Κος Α
Της είπες πως δεν αντέχω πια; Πως είμαι
αποφασισμένος για όλα;
Κα
Όλα όσα μου 'πες της τα είπα.
Κος Α
Τι είπε;
Κα Α
Τι να πει...ξέρεις...τα ίδια...είναι μικρή Μίλτο
ακόμα-δεν ξέρει...
Κος Α
Μικρή ακόμα;..Αυτή πάτησε τα δεκάξι. Είναι γυναίκα πια. Θεέ μου, τι ξέφυγε από το στόμα μου...μολόγησα την ίδια μου την ντροπή...Γυναίκα! Και τι δε θα 'δινα για να 'τανε Θεέ μου...
Κα Α
Δεν ξέρει ακόμα-θα μάθει με τον καιρό...
Κος A
Δεν ξέρει; Γιατί; Δεν έχει μυαλό μήπως; ξέρει όμως να μου φέρνει άριστα από το σχολείο, ξέρει να διαβάζει φιλοσοφικά βιβλία, ξέρει να κάνει παρέα με τις παλιόγριες. To μόνο που δεν ξέρει είναι να μη με ντροπιάζει. Θα μάθει λες, θα μάθει. Όπως έμαθε ως τώρα. Δυο χρόνια παλεύω να τηνε βάλω στο σωστό δρόμο Δυο χρόνια μάλλιασε η γλώσσα μου να της μιλάω, να τη συμβουλεύω, να προσπαθώ να την κάνω άνθρωπο. Και θα μάθει τώρα; Αμ φάνηκε τι κουμάσι είναι από όταν ήτανε μικρή, από τότε που άρχισε να μεστώνει. Φάνηκε από δώδεκα χρονών. Τότε που την έριξε στο κρεβάτι ο Τάκης. Σα λυσσασμένο σκυλί έκανε να του ξεφύγει. Τους έβλεπα από την κλειδαρότρυπα. Κάτι είχα υποψιαστεί από τότε βλέπεις. Κι όταν κανένα αγόρι πήγαινε να τη φιλήσει ή να της βάλει χέρι, του ξέφευγε! Ποιος να το περίμενε πως ένας Αγαθίδης θα πέρναγε τέτοιο ντρόπιασμα στη ζωή του. Δεν μπορώ πια ν' αντικρύσω τους φίλους μου. Και με τι μούτρα θα το 'κανα; 0 Κώστας μου ειπε προχτές πως η κόρη του τους έδιωξε από το σπίτι αυτόν και τη μάνα της για να φέρει το φίλο της στο σπίτι. Και είναι ο τέταρτος που πιάνει παρακαλώ! Δηλαδή ο τέταρτος από όσο ξέρει ο Κώστας. Και δεν είναι παραπάνω απ' τη δική μας. Τι λέω-είναι ένα χρόνο μικρότερη. Προχτές πάλι, στο μαγαζί του Πέτρου, ενώ πίναμε τον καφέ μας μπαίνει
ξαφνικά η κόρη του με τον φίλο της. Νομίζεις πως γύρισε να μας κοιτάξει; Ήτανε κιόλας ξαναμμένοι κι οι δυο τους. Πέρασαν από μπροστά μας με τα χείλια κολλημένα ενώ αυτός της ξεκούμπωνε τη μπλούζα. Πήγανε τα παιδιά στο ιδιαίτερο και ταχτοποιήθηκαν. Ο Πέτρος έλαμπε από χαρά. Με κοίταξε με περηφάνια σαν να μου 'λεγε: "είδες κόρη που έχω εγώ;" Έριξα τα μάτια κάτω. Τι να 'λεγα; Πώς η κόρη μου δεν αφήνει τ' αγόρια να την αγγίσουν; Και σε λίγο, τάχα αδιάφορα, με ρώτησε: "αλήθεια πώς πάει η κόρη σου με το σχολείο;" Μουρμούρισα κάτι σαν "καλά" ,βρήκα μια πρόφαση κι έφυγα. Τι να 'λεγα; Έλα στη θέση μου-τι να 'λεγα; Δε μιλάς! Τι να πεις; Θεέ μου Θεέ μου, δεν αντέχεται αυτή η ντροπή...τι να κάνω;..τι να κάνω;.. (κρύβει το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του. Μένει έτσι για λίγο. Ύστερα ήρεμα και σοβαρά) Θα τη σκοτώσω (Σηκώνεται)
Κα Α
(Σηκώνεται και θορυβημένη γονατίζει μπροστά
στον άντρα της και του πιάνει το χέρι)
Όχι Μίλτο μου! Όχι! Μην το ξαναπείς. Σε
παρακαλώ! Είναι κόρη σου...είναι σπλάχνο από τα
σπλάχνα σου.,. είναι αίμα από το αίμα σου-είναι η ελπίδα σου σ' αυτό τον κόσμο...
Κος Α
Η απελπισία μου θες να πεις.
Κα Α
Όχι Μίλτο μου. Βγάλτο αυτό από το μυαλό σου. Μη φτάσεις ως εκεί. Κι αν πήρε τον κακό δρόμο ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είναι, Και μένα ακόμα θυμάσαι πώς με πήρες. Όμως με τον καιρό έμαθα. Δος της καιρό Μίλτο μου. Θα συνέλθε...θ'
αλλάξει…θα καταλάβει...Όχι Μίλτο μου-είναι η κόρη σου, είναι η κόρη μας!..
Κος Α
Είναι η ντροπή μου. Η ατιμία μου. To μαύρο
σημάδι στη ζωή μου.
Κα Α
(Ακουμπάει το μάγουλό της στο χέρι του)
Όχι Μίλτο μου...
Κος Α
(Την απωθεί ήπια)
Ξέρεις από πού έρχομαι.; Αν ήξερες δε θα τολμούσες να μου την υπερασπίζεις. Αν είχες νιώσει κι εσύ αυτό που ένιωσα απόψε εγώ, θα την είχες σκοτώσει εσύ η ίδια. Τι φοβερό Θεέ μου! Πόσα μάτια με κοίταζαν και λυπόνταν για μένα και για την τύχη μου.,. Όλοι με κόρες ξεβγαλμένες πια, άλλες σε φυλακή, άλλες σε αναμορφωτήρια; άλλες σε κέντρα αποτοξίνωσης. κλέφτρες. λέσβιες... Τι ήτανε αυτό απόψε.,. Να κάθομαι εκεί μέσα και να προσπαθώ να σταθώ ανάμεσά τους...σα να μη ξέρουν κι αυτοί πως η κόρη μου είναι μια.,. Ξέρεις πού ήμουνα; Ε; ξέρεις από πού έρχομαι;
Κα Α
Πώς να ξέρω...
Κος Α
Ήμουνα σ’ ένα πάρτι που έδωσε ο Αλέκος. Ήτανε ένα πάρτι έκπληξη. Κανείς μας δεν ήξερε τίποτα ώσπου μας τηλεφώνησε ο Αλέκος στο καφέ. Εκεί όταν πήγαμε όλα ήταν έτοιμα για το πάρτι. Και μας είπε πως ήθελε να μας κάνει έκπληξη όπως και η κόρη του έκανε αυτό το ίδιο πρωί σε κείνον όταν του είπε ότι ήτανε έγκυος.
Κα Α
Ποια απ' τις δυο; Η ανύπαντρη;
Κος Α
(Μιμούμενος τη φωνή της)
Ναι, η ανύπαντρη! Η μικρή του. Ικανοποιήθηκες;
Μήπως θα μου πεις πως αφού είναι ανύπαντρη δεν
πρέπει να κάνει παιδί; Αυτό θα 'λεγες αν δε
φοβόσουν. Απολίτιστο ον! Τι θα 'θελες να δεις και
ν' ακούσεις ακόμα, πόσο θα 'πρεπε να ζήσεις ακόμα
σ' αυτή τη χώρα για να μάθεις να ζεις όπως
πρέπει; Μέχρι τα πέρατα του κόσμου όλοι έτσι
φέρονται. Και συ, εδώ και τριάντα χρόνια ακόμα
δεν έχεις γίνει τελείως σωστή. Γιατί δε φεύγεις να
πας στην Αραβία, στο Ιράν, στο Αφγανιστάν; Εκεί οι
γυναίκες είναι όπως εσύ-δυστυχισμένα όντα.
Τράβα να ζήσεις εκεί που σου πρέπει. Εσύ είσαι
που κατάστρεψες την κόρη σου. Εσύ φταις για ότι
έγινε-εσύ!
(Μιμείται τη φωνή της)
"Ποια απ' τις δυο-η ανύπαντρη;" Αλλά το
παραδέχτηκες μόνη σου-και συ ίδια θα ήσουνα αν
δε σ' έσπρωχνα εγώ να συμμορφωθείς. Θα
πέθαινες έχοντας γνωρίσει μόνον εμένα. Και
μήπως μου το αναγνωρίζεις;
( Σιωπή. Ψεύτικα ήρεμος)
Καλά! Εντάξει! Ας μην παίρνει ακόμα ναρκωτικά!
Καλά, ας μην έχει πάει φυλακή. Αλλά να είναι
ακόμα…να μην έχει γίνει ακόμα πόρνη, ε όχι, αυτο
πάει πολύ. Πότε θα γίνει τάχα; Όταν γεράσει;
Μάλιστα λοιπόν, η ανύπαντρη!
Όταν το 'μαθα μαχαίρι να με χτύπαγε θα πόναγα λιγότερο. Έγκυος η κόρη του Αλέκου! Κι εγώ;
Εγώ; Εγώ να έρχομαι στο σπίτι στις μια η ώρα το πρωί και να βρίσκω μέσα την κόρη μου! Και συ μου λες να ησυχάσω, Να μη φωνάζω ,να μη
στενοχωριέμαι .Και πας να μου την καλύψεις κι
από πάνω.
(αποφασιστικά)
Φώναξέ τη μου! Φώναξέ τη μου! Θα της μιλήσω για τελευταία φορά. Δεν αντέχεται πια αυτή η κατάσταση. Πλούτη δεν έχω, σπίτια και βίλλες δεν έχω, αυτοκίνητα γυαλιστερά δεν έχω. Όμως αυτό δε θα πει πως είμαι και άνθρωπος που δε ζει μέσα στον κόσμο...Κι αν δεν έχω τίποτ' άλλο, όμως έχω μιαν υπόληψη στην κοιγωνία. Δε θ' αφήσω αυτή τη…να μην πω, να λερώνει την τιμή μου. Οι Αγαθίδηδες το 'χανε πάντοτε καθαρό το μέτωπό τους. Δε θ' αφήσω να μου το λερώσει η Τζούλια! (δυνατά) Φώναξέ την!
(Βγαίνει η κυρία Αγαθίδου. Ο κύριος Αγαθίδης προσπαθεί να πάρει ύφος που να μη δείχνει την αναστάτωσή του. Μπαίνει η κυρία Αγαθίδου ακολουθούμενη από τη Τζούλια. Η Τζούλια είναι μια κοπέλα σεμνή και σοβαρή)
Τζούλια (ΤΖ) ! Γεια σου πατέρα.
Κος Α
Γεια σου και σένα. Κάτσε.
( Η Τζούλια κάθεται και ο κύριος Αγαθίδης κάθεται
απέναντί της)
Τι ώρα είναι, ξέρεις;
ΤΖ
(κοιτάζει το ρολόι της)
Μία και τέταρτο.
Κος Α
(προσπαθώντας να κάνει ήρεμη τη φωνή του) Πόσες φορές σου έχω πει ότι ένα κορίτσι της ηλικίας σου δεν πρέπει να βρίσκεται στο σπίτι τέτοιαν ώρα;
ΤΖ
Πολλές φορές πατέρα.
Κος Α
Και πού σού έχω πει ότι πρέπει να βρίσκεται;
ΤΖ
Σ' ένα μπαρ, στο σπίτι ενός αγοριού...
Κος Α
Και τι ώρα πρέπει ένα κορίτσι καθώς πρέπει να
γυρίζει στο σπίτι του;
ΤΖ
Μετά τις τέσσερες το πρωί.
Κος Α
Και τι απαραιτήτως πρέπει να έχει κάνει μια φορά
τουλάχιστον πριν γυρίσει στο σπίτι του;
ΤΖ
Να έχει συνευρεθεί με κάποιον.
Κος Α
(στρεφόμενος στην κυρία Αγαθίδου. Ειρωνικά)
Τι ωραία! Τι καλά! To κορίτσι μας τα ξέρει όλα! Και
μάλιστα πολύ καλά!
(Στη Τζοΰλια, δυνατά)
Και αφού τα ξέρεις τότε γιατί στο διάβολο δεν τα
κάνεις;
ΤΖ
Πατέρα τα 'χουμε πει πολλές φορές. Δεν αλλάζει τίποτε αν τα πούμε μια φορά ακόμα.
Κος Α
To ξέρω, Όμως έχω πάντα μιαν ελπίδα πως μπορεί κάτι να γίνει. Δεν μπορώ να χωνέψω πως η κόρη μου έχει κατρακυλήσει τόσο χαμηλά, δεν μπορώ να χωνέψω πως η κόρη μου στα δεκάξι τής χρόνια είναι μια…ας με λυπηθεί ο Θεός... Και όλο λέω-ας προσπαθήσω πάλι. Ίσως να πετύχω. Ίσως όλα να διορθωθούν και μπορέσω πια να βγω έξω στις παρέες μου με το κεφάλι ψηλά. Ίσως. Εσύ τι λες; Δεν πρέπει να ελπίζω;
ΤΖ
Όχι πατέρα. Σ' αγαπώ, σ' εκτιμώ, σε σέβομαι, όμως δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάς. Εμένα μ' αρέσει η μουσική, μ' αρέσει η μελέτη. Μ' αυτά θέλω να ασχολούμαι.
Κος Α
Κόρη μου. αφού το θέλεις διάβαζε και μάθαινε μουσική. Αυτό μπορώ να το υποφέρω. Τόσες ώρες όμως σου μένουν. Βγες με αγόρια. Δώσε και σε μένα την ικανοποίηση πως έχω μιαν άξια κόρη. Τόσα αγόρια σε θέλουνε. Όταν σε βλέπουν τρέμει η ψυχή τους μέσα στο παντελόνι τους. Πήγαινε μαζί τους. Θα νιώσεις αλλιώς. Άκου κι εμένα. Δε θα θέλεις να ξεκολλάς από πάνω τους, αρκεί ένα τους να γνωρίσεις. Η ζωή σου τότε θ' αλλάξει, θα δεις το φως του κόσμου. Και θ' αλλάξει και η δική μας ζωή μαζί με τη δική σου. Δε θα ντρεπόμαστε πια να βγαίνουμε έξω και να κοιτάμε κατάματα τους άλλους. Δε θα τρέμουμε μήπως έρθει η συζήτηση σε σένα. Άνοιξε τα πόδια σου κόρη μου κι άφησε να μπει μέσα η χαρά. Αλλιώς το μαράζι θα φάει και μένα και τη μάνα σου. Μην κοιτάς που δε σου μιλάει αυτή-σε λυπάται-αλλιώτικα θα σου 'λεγε τα ίδια.
(από το διπλανό διαμέρισμα ακούγονται ερωτικά βογγητά και επιφωνήματα)
ΤΖ
Όχι πατέρα. Δεν είναι για μένα η ζωή αυτή.
Κος Α
Όχι, όχι, όχι…τι άλλο να κάνω πια…σου είπα να σε
πάω σ' ένα ψυχολόγο-όχι. Βρε κόρη μου, καλά, δε σκέφτεσαι τον εαυτό σου-θέλεις να καταστραφείς. Στο κάτω κάτω αυτό είναι δικαίωμά σου. Εμάς τους δυο όμως δε μας σκέφτεσαι; Που σε αναστήσαμε με την ελπίδα πως μεγαλώναμε μια φυσιολογική κοπέλα…που δε την παρασύρουν οι βρωμιές του ενός και του άλλου...που θα σιχαινόταν το σχολείο, θα σιχαινόταν τα βιβλία και που όπως όλες οι κοπελίτσες του Θεού θα 'πιανε μια δουλίτσα και τις ελεύθερες ώρες της θα γύριζε από το ένα στο άλλο σερνικό χωρίς χαλινό, χωρίς ψευτοηθικές, χωρίς αρνήσεις.,. Όχι, δε μας σκέφτεσαι! Δε σε νιάζει που σκότωσες όλες τις ελπίδες μας! Πού να ξέραμε οι δόλιοι ότι γεννήσαμε, αναθρέψαμε, πονέσαμε και κουραστήκαμε yια μια…θα το πω γιατί αυτό είσαι-(δυνατά) για μια παρθένα! Ναι! Σ' αρέσει δε σ' αρέσει αυτό είσαι-μια παρθένα! (στον εαυτό του)
Μια τέτοια στην οικογένεια!..Τι αμαρτίες πληρώνω άραγε;...
Κα Α Μίλτο...
Κος Α
Πάψε και συ! (στην κόρη του)
Κόρη μου δες μια ματιά τριγύρω σου. Και άνοιξε τ' αυτιά σου ν' ακούσεις. Άκου δίπλα την κυρία Πόλα. Κάνε μια βόλτα στη γειτονιά. Θ' ακούσεις βόγγους και ξεφωνητά να 'ρχονται από παντού. Κοίτα στους δρόμους καθώς περπατάς. Ζευγάρια αγκαλιάζονται και φιλιούνται σε κάθε βήμα μπροστά σου. Άνοιξε την τηλεόραση (ανοίγει την τηλεόραση κσι στην οθόνη εμφανίζεται ένα ζευγάρι που κάνει έρωτα).Ορίστε! (κλείνει την τηλεόραση) Η κοινωνία μας δόξα το Θεό είναι γεμάτη παραδείγματα. Να πω ότι φοβάσαι τις αρρώστιες και γι αυτό...ή δε θέλεις να μείνεις
έγκυος… μα αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου-να φκιάχνει νέους ανθρώπους. Δεν το θέλεις αυτό;-προφυλακτικά γεμάτος ο τόπος. Στο σχολείο αυτό είναι το πρώτο που σας μάθανε. Ζούμε στο χρυσόν αιώνα κόρη μου, όλα τα μπορεί ο άνθρωπος. Πήγαινε λοιπόν έξω κόρη μου. Άνοιξε τα πόδια σου στον κόσμο. Δε σκέφτεσαι; Αν ο Θεός δεν ήθελε να χρησιμοποιείς το πράμα σου δε θα στο 'δινε. Αχ! Άγια θα 'τανε η μέρα που θα 'βλεπα την κόρη μου να λιποθυμάει κάτω απο ένα αγόρι...
ΤΖ
Ναι, είναι μέσα στα καθήκοντα της γυναίκας να γεννάει άλλους ανθρώπους. Δεν είναι όμως να γυρνάει με τον ένα και με τον άλλο. Τότε δε θα 'τανε άνθρωπος αλλά ζώο.
Κος Α
Ένα ζώο δεν είναι και ο άνθρωπος;
ΤΖ
Αν έχεις αυτή την ιδέα σε λυπάμαι και σένα και
όποιον άλλον την έχει.
Κος Α (έξαλλος)
Να λυπάσαι τον εαυτό σου βρωμιάρα! Να λυπάσαι τον εαυτό σου παληοθήλυκο! Που ζεις έξω από την κοινωνία...Παρθένα! Που γέμισες το σπίτι βιβλία!,..Ποιος τα ανακάλυψε να πάω να φτύσω στον τάφο του;..Και λυπάσαι συ εμένα...Αντί να φωνάζει ο γάιδαρος φωνάζει το σαμάρι... (οι βόγγοι και οι φωνές από δίπλα σταματάνε)
ΤΖ
Είσαι ένας χαμένος άνθρωπος αν σκέφτεσαι έτσι.
Κα Α
Κόρη μου...(την αγκαλιάζει και της κλείνει το στόμα με το χέρι της)
Κος Α
Άστηνε, άστηνε.. .χαμένος άνθρωπος... εγώ!.. παραλογίζεται, δεν ξέρει τι λέει πια. Χαμένοι όλοι οι άλλοι εκτός απ' αυτήν! Εκατομμύρια λαού έχουν άδικο κι αυτή δίκιο. Χαμένοι όλοι κι αυτή μόνο είναι η σωστή. Άστηνε, άστηνε να δούμε τι άλλο θα πει. Άστηνε και θα 'ναι τα τελευταία της λόγια αν δεν αλλάξει τροπάρι.
ΤΖ
Αν έκανα κάτι κακό θα 'κλεινα το στόμα μου. Μα δεν κάνω τίποτα κακό. Εσύ νομίζεις έτσι. Είσαι τυφλός και δε βλέπεις. Εγώ ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω. Ανοίγω τ' αυτιά μου κι ακούω. Εγώ βάζω το νου μου να σκέφτεται. Και ότι βλέπω και ακούω και νιώσω, το περνάω απ' της ψυχής το εργαστήρι. Και αυτή μου λέει τι να πω και ΤΙ να κάνω.
Κος Α
Έτσι λοιπόν. Στην ψυχή σου βέβαια είναι η βλάβη. Αμφιβολία δε χωράει καμιά. Που δεν τη χρησιμοποιείς για να ζήσεις αλλά για να πεθαίνεις κάθε μέρα. Και τι σου λέει η ψυχή σου; Να μας πεθάνεις εμένα και τη μάνα σου;
ΤΖ
Θέλεις αλήθεια ν' ακούσεις τι μου λέει η ψυχή
μου;
Κος Α
Πέστα. Θα περιμένω ώσπου να τελειώσεις. Και
ύστερα θα μιλήσω εγώ.
ΤΖ
Να λοιπόν. Λες πως ο άνθρωπος είναι ένα ζώο, Είναι και ζώο, αλλά όχι μόνο. Εκτός από κορμί έχουμε και την ψυχή. Και η ψυχή φωλιάζει μέσα στο σώμα. To κορμί μας είναι ένα τρομερό, ένα μυστηριώδες φανέρωμα της Δημιουργίας. Δεν είναι μονάχα το σκάφος που χρησιμοποιεί η ψυχή για να 'ρθει στον κόσμο και για να φύγει απ' αυτόν, αλλά είναι η βαση της ύπαρξής μας. Χωρίς αυτό όλα χάνονται: και η παρουσία μας μέσα στον χώρο, και η ελευθερία και η ευθύνη μας. Υπάρχουμε στον κόσμο αυτόν γιατί υπάρχουμε σωματικά. Γιατί δεν είμαστε μόνο πνεύμα αλλά και ύλη.
Και η ερωτική λειτουργία είναι η mo κεφαλαιώδης λειτουργία του σώματος του ανθρώπου. Αυτό τo κλειστό όλον, το σώμα του ανθρώπου, ανοίγει μέσα σ’ έκσταση, ταραχή και φρενήρες πάθος και δίνεται, κι ενώνεται μ' ένα άλλο σώμα. Ξαφνικά σχίζεται ΤΟ μυστήριο της Δημιουργίας κσί ο άνθρωπος, με την εξουσία που του δόθηκε, μετέχει προταγωνιστόντας στην ανανέωση του ανθρώπινου γένους, στη συνέχιση της ροής του κόσμου. Μυστήριο φρικτό και αλάλητο, που πρέπει με άκρα διστακτικότητα να το προσεγγίζεις και να το μελετάς με τρόμο. Ν' αναφέρεσαι σ' αυτό με σέβας απέραντο και με συστολή Να το κατέχεις αλλά να μην ανασύρεις την καλύπτρα του, που είναι καλύπτρα άρρητης δόξας και τιμής του ανθρώπου. Αυτό το περήφανο αντίκρισμα του σώματος και της ερωτικής του λειτουργίας έχει χαθεί μέσα στον βρώμιο πολιτισμό σας. Κάθε βέβαια εποχή έχει τη χυδαιότητά της χυμένη γύρω από την ερωτική πράξη. To ξέρουμε από βιβλία, σχεδιάσματα, από ζωγραφιές, γλυπτά, μαρτυρίες ιστορικές. Αλλά επειδή ο άνθρωπος δεν είχε φθαρεί τόσο σε βάθος, η πλειοψηφία εξακολουθούσε να ζει μέσα στο νέφος του ερωτικού μυστηρίου ΚΙ αρνιότανε να συσσωματωθεί στη χυδαιότητα που τον πολιορκούσε, παλεύοντας να εξευτελίσει την ερωτική πράξη.
Η αιδώς βιωνόταν όχι υποκριτικά αλλά αληθινά, με συνείδηση της ηθικής της σπουδαιότητας για τη ζωή καί τη μοίρα του ανθρώπου. Ήταν αυτή που έριχνε σκοτεινό μαγνάδι στο πρόσωπο του έρωτα του σαρκικού, αφήνοντας δικαιωματικά την πρωτοκαθεδρία στην ψυχή και στον δικό της έρωτα. Η ψυχή έπρεπε νά γνωρίσει, η ψυχή έπρεπε να συγκατατεθεί, η ψυχή να πρωταγωνιστήσει στον μέγα και σπουδαίον υπαρξιακό άθλο του. Από τις κορυφές αυτές που ανεβήκαμε αντικρίζοντας τον έρωτα σαν κάτι ίερό, αν ρίξουμε ένα βλέμμα στον έρωτα όπως τον κατάντησε η εποχή μας, θα ζαλιστούμε. Θα πνιγούμε μέσα σε μιαν ερωτική εκβαρβάρωση. Θα κοπεί η ανάσα μας βλέποντας τον έρωτα να έχει ξεπέσει στη φιληδονία και μάλιστα σε μια φιληδονία ξένη προς το μυστήριο της ηδονής το σπαραχτικό, που η ερωτική πράξη κρύβει μέσα της.
Μετά το σμίξιμό τους οι άνθρωποι δε γνωρίζονται, δε χαιρετιούνται, δεν ξανάβλέπονται, δε νιώθουν καμμιά ευθύνη ο ένα για τον άλλο κι ας μπήκε, κι ας γνώρισε το άδυτο των αδύτων του. To ερωτικό πάθος που αισθάνεσαι πως δόθηκε για την αγάπη των ανθρώπων και για τον αλληλοσεβασμό, ντύνεται μια προπέτεια ανατριχιαοτική, μιαν αδιαντροπιά αγοραία, μιαν ελευθεριότητα που τσακίζει την ψυχή και σου κόβει την όρεξη της ζωής. Μας πολιορκεί πια απ' όλες τις πλευρές η χυδαιότητα. Και δε μας πολιορκεί μόνάχα με το λόγο, με σιχαμερές εξιστορήσεις και με γαργαλιστικά ανέκδοτα, που ρημάζουν κυριολεκτικά την ιερότητα του'έρωτα. αλλά μας πολιορκεί και με την εικόνα της φωτογραφίας, του
κινηματογράφου, της τηλεόρασης, των περιοδικών και άλλων, εικόνα που βιάζεται να σου γνωρίσει λεπτομερώς τα πάντα και να μη σου επιτρέψει ν' ανακαλύψεις μόνος σου τίποτε. Τα παιδιά, μόνο που έχουν τα βλέφαρα ανοιχτά, μολύνονται αμέσως, δηλητηριάζονται, γνωρίζουν τον έρωτα όσο πιο γρήγορα μπορούν κι αργότερα, χωρίς να το λογαριάσουν, τους περιμένει μια ανία ερωτική, μια αδιαφορία και μια ερημιά. Εσύ πατέρα αυτό το θεωρείς πρόοδο. Όπως τρως και χωνεύεις, έτσι και κάνεις έρωτα, λες. Τι πιο απλό, τι πιο σταθερό. Αυτή όμως δεν είναι πρόοδος. Είναι μια απογύμνωση, είναι μια χρεωκοπία και της φιλοσοφίας των καιρών μας αλλά και του πολιτισμού μας γενικότερα. Γιατί μην μπορώντας να ερμηνεύσει τον έρωτα ηθικά, πνευματικά, τον γκρεμίζει στη χυδαία βαρβαρότητα. Και ζούμε σήμερα αυτόν τον εξευτελισμό,και συμμετέχουμε σ' αυτόν ταπεινωμένοι κι ας κάνουμε πως ανασαίνουμε από την πολλήν ελευθερία που τάχα αποκτήσαμε, γκρεμίζοντας ότι ιερό μας εξουσίαζε.
Και όλα αυτά με τις ευλογίες του πονηρού αυτού καιρού. Και καταντήσαμε να μη σεβόμαστε πια ούτε το ίδιο μας το κορμί. To αγγίζουμε, το παρακολουθούμε και το μελετάμε μονάχα βιολογικά, ποτέ ηθικά. Κι όμως, αυτό το κορμί βαραίνει τρομερά πάνω στη μοίρα της ψυχής μας. Παίζει κρισιμότατο ρόλο για την αιωνιότητά μας. Μα όσο κι αν οι καιροί μας αγωνίζονται να θανατώσουν την κρυμμένη ψυχή εξευτελίζοντας το θεατό κορμί που μέσα του την φέρει, αυτή, η ψυχή, δύσκολα πεθαίνει. Όλα πατέρα έχουν ένα όριο. Και η ερωτική πράξη έχει το όριό της στην υπερβατική ερμηνεία του μυστηρίου της. Όλα τ' άλλα πoυ γίνονται σήμερα και που από την αχαλίνωτη ελευθερία έχουν κάνει τους ανθρώπους νευρωτικούς και χυδαίους, είναι υπέρβαση των ορίων, ανταρσία εναντίον των ίδιων μας των εαυτών ,κι αυτοκτονία συνεχής του κόσμου όπου ζούμε. Εγώ δε θ' αυτοκτονήσω πατέρα, Δε θα υποκύψω σ' ένα τέτοιον ερωτικό εκβιασμό. Ο έρωτας σε μένα θα γίνει όπως ταιριάζει σε άνθρωπο. Και με κάποιον που νιώθει ίδια καθώς εγώ. Κι ως τότε θα είμαι, όπως πριν λίγο είπες με φρίκη, μια παρθένα. Μάθε όμως, ότι φέρνει φρίκη σε σένα, για μένα είναι τιμή και καθήκον ιερό. Όχι πατέρα, Αφού άνθρωπος γεννήθηκα, θα ζήσω. ανθρωπινά. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, είναι έξω από τη φύση μου όσο κι αν εσύ φωνάζεις, όσο ΚΙ αν, χωρίς να το θέλω, σε στενοχωρώ.
Κος Α Τελείωσες;
ΤΖ
Τελείωσα πατέρα.
Κος Α
Απ' ότι είπες κατάλαβα τα τελευταία σου λόγια μόνο-θα εξακολουθείς να με ντροπιάζεις ζώντας τη ζωή που εσύ έχεις διαλέξει και μόνον όποτε εσύ θελήσεις θα ζήσεις σα σωστή κοπέλα. Σωστά;
ΤΖ
Ναι πατέρα. Ακριβώς έτσι.
Κος A
(πετιέται πάνω αλλόφρων)
To μπιστόλι…πού είναι το μπιστόλι;
(βγαίνει στο άλλο δωμάτιο)
Κα A
Κόρη μου κρύψου.,.Φύγε..
.
ΤΖ
Όχι μητέρα, δεν ωφελεί.
Κα Α
Φύγε σου λέω-φύγε!...
ΤΖ
Όχι μητέρα, δεν πρέπει.
Κα Α
Θεέ μου'
(στέκει μπροστά στην κόρη της καλύπτοντάς την.
Μπαίνει ο κύριος Αγαθίδης με ένα πιστόλι στο
χέρι)
Κος Α
(στη μητέρα)
Φύγε από κει!
Κα Α
Όχι!
Κος Α
Φύγε από κει σου λέω!
Κα Α
Δε φεύγω! Δε θα τολμήσεις...
(0 κύριος Αγαθίδης σπρώχνει με δύναμη τη
γυναίκα του. Αυτή πέφτει κάτω. Αμέσως μετά
πυροβολεί τη Τζούλια στο στήθος. Η Τζούλια
πέφτει νεκρή. Η κυρία Αγαθίδου βγάζοντας
σπαραχτικές κραυγές αγκαλιάζει τη νεκρή κόρη
της)
Κος Α
(Πετάει μακριά το πιστόλι και ορθώνει το κεφάλι
του)
Καλλίτερα στη φυλακή με το κεφάλι ψηλά, παρά ένας άτιμος στην κοινωνία. Για μια υπόληψη ζούμε!
ΑΥΛΑΙΑ
Γιώργης Χολιαστός
Post a Comment