Η Βροχή

«Σήμερα βρέχει και το προσέχω, άρα δεν μπορεί νά 'χει και τόσο άσχημο καιρό καθημερινά στην Ολλανδία. Ώρα για μπάφους», σκέφτηκε χαρούμενος, και πήγε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσει μερικά ολλανδικά πατατάκια. Καλογυαλισμένα πατατάκια, λουσμένα στο φως της βροχερής μέρας. Το μόνο που έλλειπε ήταν το χαβιάρι κατσαρίδας – μικρά μικρά κατσαριδοαυγουλάκια, το ένα δίπλα στο άλλο, συνεταγμένα και πατικωμένα όμορφα όμορφα μέσα σε ένα μικρό χαριτωμένο βαζάκι. «Θα πέσει και θα σπάσει αυτό το βαζάκι, όπως όλα τ' άλλα...» σκέφτηκε. Ανάμεσα σε αυτά όμως, ήταν και το πολυπόθητο αντικείμενο, κάτι που χρόνια τώρα δε μπόρεσε ποτέ να βγάλει απ’ το μυαλό του. Σκεφτόταν τα πατατάκια. Αλλά όχι μόνο αυτά. Επρόκειτο για ένα πανάρχαιο δημιούργημα, εξαιρετικής δύναμης κι ανεκτίμητης αξίας. ‘Κλινγκ-κλανγκ-ντινγκ’, έκαναν τα νομίσματα στα σακιά του μυαλού του. «Πρέπει να βγάλω επιτέλους αυτό το πράγμα απ το κεφάλι μου», σκέφτηκε. Θα μπορούσε να αγοράσει με αυτά ό,τι ήθελε, ακόμα και βάφλες. Τι υπέροχο γλυκό, είχε να φάει κάτι τέτοιο από τότε που ήταν μικρός και η μαμά του έφτιαχνε πρωινό για όλους. Αλλά πιο πολύ σκεφτόταν τις βάφλες που θα κρατούσε για τον εαυτό του. Δεν είχε χρόνο να σκεφτεί και οποιονδήποτε άλλο άλλωστε, έπρεπε να δράσει, κι έπρεπε να το κάνει γρήγορα. Περπατούσε και δεν πρόσεχε τον κόσμο γύρω του. Πολύ μεγάλη ατυχία, δε μπορούσε να το βρει πουθενά. Τελικά έχει κάτι περίεργο η βροχή σ' αυτή τη χώρα, μάλλον θα φταίνε τα πολλά ναρκωτικά.


Αποτέλεσμα δημιουργικής συνεδρίασης μεταξύ Αταλάντης και εμού.